مروری بر فرایند چاپ

سطح صفحه به طور مداوم با تیغه پزشک تمیز می شود تا هیچ جوهر به جز در سلول ها باقی بماند. در اکثر پرس های گراور از حامل تصویر استوانه ای استفاده می شود، اگرچه در برخی از پرس های گراور ورق خورده و دستگاه های چاپ روی صفحه از صفحه تخت استفاده می شود.

صفحات پلانوگرافی ، که در لیتوگرافی افست استفاده می شوند، دارای ناحیه تصویر و غیر تصویر در یک صفحه هستند. مناطق تصویری و غیر تصویری صفحه هر کدام با خواص فیزیکی وشیمیایی متفاوت تعریف شده اند. مناطق تصویری آبگریز (آب دافع) و اولئوفیلیک (روغن گیرنده) درمان می شوند. جوهر به این مناطق می چسبد. از طرف دیگر، مناطق بدون تصویر، آب دوست هستند و جوهر را نمی پذیرند.
حامل تصویر در چاپ روی صفحه شامل یک صفحه متخلخل است. یک استنسیل یا ماسک از یک ماده غیرقابل نفوذ روی صفحه پوشانده می شود تا ناحیه ای بدون تصویر ایجاد شود. تصویر با اجبار جوهر از طریق دهانه های استنسیل و روی بستر چاپ می شود. دهانه های شابلون فرم و ابعاد اثر تولید شده را تعیین می کند. روش اولیه تهیه حامل تصویر ، فرایند مکانیکی فوتومکانیکی است که در آن یک تصویر چاپی از یک تصویر عکاسی تولید می شود. به طور معمول ، با این فرایند ، یک پوشش حساس به نور روی یک صفحه یا نوع دیگر حامل تصویر اعمال می شود. سپس صفحه در معرض منفی یا مثبت یک تصویر عکاسی قرار می گیرد. سپس صفحه در معرض مراحل پردازش بیشتری قرار می گیرد.
روشهای دیگری برای تهیه حامل تصویر وجود دارد، از جمله دستی، مکانیکی، الکتروشیمیایی، الکترونیکی و الکترواستاتیک. برخی از این فرایندها، مانند فرآیندهای دستی و مکانیکی، اهمیت تجاری کمی دارند یا اصلا اهمیتی ندارند. فرآیندهای دیگر، مانند آماده سازی الکترومکانیکی استوانه های گراور، در شرح فرآیند گراور مورد بحث قرار می گیرد.

آماده سازی حامل تصویر

فوتومکانیکی

آماده سازی حامل تصویر فوتومکانیکی با یک صفحه، استوانه یا صفحه ای که با یک پوشش حساس به نور درمان شده است شروع می شود، که انواع آن در قسمت زیر مورد بحث قرار می گیرد.
صفحه روکش شده در معرض نوری است که ابتدا از یک حامل تصویر شفاف مانند یک فیلم مثبت یا منفی عبور کرده است. سپس صفحه نمایان شده پردازش می شود تا صفحه ای با مناطق چاپ و غیر چاپ مشخص شود. به طور معمول، مناطق در معرض صفحه مقاوم در برابر محلول های توسعه یافته مورد استفاده برای پردازش صفحه هستند، اگرچه در برخی موارد عکس این امر صادق است.
در هر صورت، در حین پردازش مناطق محلول پوشش شسته می شوند در حالی که مناطق نامحلول روی صفحه باقی می مانند. در این مرحله حامل های تصویر تولید شده از نگاتیوهای فیلم اساساً به پایان رسیده اند. مناطق نامحلول پوشش باقی مانده بر روی صفحه حامل جوهر در حین چاپ می شود. صفحات لترپرس و صفحات سطحی سنگ نگاری به این روش تولید می شوند.
با حامل های تصویر ساخته شده از مواد مثبت فیلم ، پوشش نامحلول به عنوان یک مانع محافظتی در مرحله بعدی پردازش به نام اچینگ عمل می کند. پوشش روی این نوع حامل تصویر اغلب به عنوان “مقاومت” نامیده می شود زیرا در برابر اسید مورد استفاده برای حکاکی سطح صفحه مقاومت می کند. حامل های تصویر تولید شده با این روش در لیتوگرافی، گراور و چاپ روی صفحه استفاده می شوند.
روکش های حساس به نور
سه پوشش مهم حساس به نور که بر روی حامل های تصویر استفاده می شوند عبارتند از: پلیمرهای نوری، دیازوها و کلوئیدهای دوتایی. پوشش های نقره ای هالید و الکترواستاتیک به ندرت برای صفحات خاص استفاده می شوند که در تجهیزات تکراری استفاده می شود.
پوشش های فوتو پلیمری
اکثر حامل های تصویر (صفحات چاپ) با استفاده از انواع مختلفی از پوشش های فتوپلیمری ساخته می شوند. این پوششها با نوع واکنشی که در معرض نور ماوراء بنفش قرار می گیرند مشخص می شوند:
فتوپلیمریزاسیون، پیوند متقاطع ، چیدمان عکس، و تخریب نوری.
یک نمونه شناخته شده از پوشش فتوپلیمر ،( Kodak Photo Resist (KPR) است، یک پلیمر پیوند دهنده عکس، که در تهیه حامل تصویر برای کلیه فرایندهای اصلی چاپ و همچنین در تهیه تخته های مدار چاپی استفاده می شود.

بسته به نوع حامل تصویر در حال تولید، پوشش فتوپلیمر سفت شده ممکن است پس از پردازش به صورت ناحیه تصویر یا ناحیه غیر تصویر روی حامل تصویر باقی بماند. پوشش های فتوپلیمر با قابلیت پوشیدگی، ثبات دما و رطوبت و عمر طولانی ذخیره سازی مشخص می شوند. برخی نیز مقاومت حلال خوبی از خود نشان می دهند. به عنوان مثال، اگر قبل از استفاده پخته شود ، صفحات لیتوگرافی تولید شده با استفاده از پوشش های فتوپلیمر را می توان برای چاپ بیش از یک میلیون بار استفاده کرد.
پوشش های دیازو
روکش های دیازو، که در صنعت چاپ در حدود 1950 معرفی شد، عمدتا برای پوشش دادن صفحات سطحی لیتوگرافی پیش حساس و پاک شده استفاده می شود. برای صفحات از پیش تعیین شده، پوشش دیازو توسط دستگاهی به نام whirler اعمال می شود که پوشش را روی صفحه چرخان پخش می کند.
با استفاده از صفحات پاک کننده، روکش را به جای روش معمول چرخان، با یک اسفنج یا یک غلتک استفاده می کنید. روکش های دیازو بسیار نازک بوده و مستعد ساییدگی و سایش در حین چاپ هستند و عموماً برای چاپهای کوتاه 75000 بار یا کمتر استفاده می شوند. با این حال، صفحات قبل از لاک زدن، صفحاتی که توسط سازنده با یک لاک آغشته به پوشش صفحه ارائه می شود، مقاومت بیشتری در برابر سایش نشان می دهد و می تواند برای پرسهای بیش از 100000 بار استفاده شود.
اکثر صفحات دیازو دارای روکش منفی هستند، هرچند از روکش های مثبت نیز استفاده می شود. روکش های دیازو برای حساسیت به صفحات عمیق اچ و دو فلز استفاده می شود. علاوه بر این، دیازو برای حساس کردن برخی از پوشش های کلوئیدی استفاده می شود.
دیازوها معمولاً تحت تأثیر دما قرار نمی گیرند
عمق و رطوبت نسبی و عمر ذخیره سازی نسبتاً طولانی دارند. آنها را می توان با ماشین آلات اتوماتیک پردازش بشقاب پردازش کرد، که سرعت تولید را افزایش می دهد و صفحات با کیفیت بسیار بالاتری نسبت به روش های دستی تولید می شود. تجهیزات پردازش خودکار می توانند پوشش صفحه و قرار گرفتن در معرض آنها را در یک فرایند پیوسته انجام دهند. از این دستگاهها در چاپ روزنامه بسیار استفاده می شود.
پوشش های کلوئیدی دوتایی
پوشش های کلوئیدی دو رنگ تا اوایل دهه 1950 به طور گسترده ای مورد استفاده قرار می گرفت و امروزه در حال استفاده محدود است. آنها از یک بی کرومات حساس به نور و یک کولودیون تشکیل شده اند. بیکرومات انتخابی آمونیوم بی کرومات است و بی کرومات پتاسیم در فرایندهای خاصی مانند کلوتایپ استفاده می شود. کلودیون یک ماده آلی است که هنگام اعمال روی حامل تصویر قادر به ایجاد یک پوشش مداوم قوی است.
یونهای کلوئیدی که برای عکاسی مورد استفاده قرار می گیرند عبارتند از شلک ، چسب ، آلبومین و پلی وینیل الکل. از آلبومین ، کازئین ، پروتئین آلفا ، پلی وینیل الکل و صمغ عربی برای لیتوگرافی استفاده می شود. ژلاتین بیشتر برای گراور، چاپ روی صفحه و کلوتایپ استفاده می شود. کلوئید زمانی ایجاد می شود که بیکرومات ریز تقسیم شده و کلودین مخلوط شوند. کلوئید که روی حامل تصویر اعمال می شود و در معرض نور قرار می گیرد، یک پوشش مداوم و نامحلول را تشکیل می دهد.